Halfbloed bos - Hoofdstuk 5

Even voor de duidelijkheid de laatste alinea van het vorige hoofdstuk (aangezien het al weer een paar dagen geleden was dat ik voor het laatst een hoofdstuk heb geschreven):

Met zijn armen schoof Jasper een stel dichte bosjes uit de weg. En toen zag hij eindelijk waar het licht vandaan kwam. Voor hem stond een grote boom, groter en vooral dikker dan alle andere bomen eromheen. De boom had allerlei bijzondere patronen waaruit felgroen licht straalde. In het midden van de stam zat een grote, diamantvormige holte waaruit nog feller licht straalde. De prachtige klanken die Jasper hoorde leken uit de boom te komen. Compleet in trance liep hij langzaam naar de boom toe. Toen hij op ongeveer een meter van de boom afstond wilde hij zijn arm uitsteken om de boom aan te raken. Maar toen hoorde hij een stem.

"Stop!" Hoorde Jasper. Het was een vriendelijke stem, zo te horen van een meisje. Hij schudde zijn hoofd. De stem had hem uit zijn trance gehaald. Hij keek om zich heen.
"Hallo?" Riep hij terug, niet wetend waar de stem vandaan kwam.
"Ga naar achteren." Zei de stem. "Niet te dicht bij die boom komen!"
Gehoorzaam ging Jasper een paar stappen achteruit. De mooie klanken die hem in trance hadden gebracht klonken nog steeds, en hij had moeite om niet weer betoverd te raken.
"Wie is daar?" Riep hij.
"Achteruit. Verder!"
Maar Jasper luisterde niet. Hij bleef op zijn plek staan en keek naar het licht dat uit de boom straalde. Het was echt adembenemend mooi, en de magische klanken werden steeds luider.
"Alsjeblieft, luister!" Riep de stem angstig. "Die boom is gevaarlijk, ga er niet naartoe!"
Jasper gaf geen reactie.
"Achteruit!"
Maar hij hoorde niets meer. Hij stapte langzaam naar voren en stak zijn arm weer uit naar de boom. De klanken, het licht.. hij kon het niet weerstaan..
Op dat moment sprong er van schuin achter hem iets uit de bosjes. Het rende op hem af, sprong naar hem toe en duwde hem weg. Met een flinke klap belandde hij op de grond. Terwijl hij overeind probeerde te krabbelen kon hij nog net een glimp opvangen van de gedaante die hem weg had geduwd. Het verdween in een hoge struik. Wat was dat? Wat was er aan de hand? Verward keek hij om zich heen. Een ding wist hij zeker: hij moest hier weg. Hij sprong op en begon te rennen in dezelfde richting als de gedaante.

Na een paar minuten liet hij zich hijgend in het gras aan de rand van een riviertje vallen. Uitgeput probeerde hij zijn gedachten op een rijtje te zetten.
'Er gebeuren rare dingen hier.' Dacht hij. 'Eerst die ladder in die tunnel, dan die rare boom met licht en muziek, en dan een gedaante die misschien wel mijn leven heeft gered? Wat gebeurt hier?'

Moeizaam knielde hij neer bij het riviertje. Hij maakte zijn gezicht nat en dronk wat. Dat voelde goed. Door al dat gedoe was hij helemaal vergeten te eten en te drinken. Nu hij hier zo rustig zat uit te rusten realiseerde hij zich pas wat een enorme honger hij had. Hij keek om zich heen om te zien of er toevallig iets eetbaars in de omgeving groeide. Toen viel zijn oog op iets naast hem. Op een paar meter afstand lag een appel. Een glanzende, grote appel. Verbaast keek hij nog een keer om zich heen. "Wát?" Dacht hij hardop. Hoe komt dat nou hier? Hij haalde zijn schouders  op en pakte de appel. Hongerig begon hij ervan te eten. Wauw, dat was lekker. Hij had geen idee waar het ding vandaan kwam, maar het was het was de lekkerste appel die hij ooit had gegeten.

Nadat Jasper een paar uur rondom het riviertje had uitgerust, besloot hij dat het tijd was om actie te ondernemen. Wat zat er in het bos? Of.. wie zat er in het bos? Hij kon nu wel terug naar boven gaan, het bos uit, maar dat wilde hij niet. Hij wilde weten wat er in het bos aan de hand was. Vastbesloten stond hij op en liep trots het bos in.

Plotseling hoorde hij gelach van achter zich komen.
"Doe geen moeite," Zei een jongensstem. "We zitten hier!"